Living the rich and famous life

Salamat Siang! Meteen maar met de deur in huis vallen, een Indonesische begroeting. De Indonesische taal wordt ook wel Bahasa genoemd. Heel moeilijk is het niet trouwens. We proberen wel een beetje de basis woordjes te kennen maar aangezien iedereen hier bijna Engels spreekt vergeet je het ook vaak te doen. Maar, Bahasa kent heel veel Nederlandse woorden zoals koelkast of asbak. Zijn we toch nog een beetje blijven hangen in dit mooie land ;)

Maar goed, ik moet een beetje tempo maken met de blogs aangezien onze tijd hier begint te dringen. Kijk je zolang uit naar een geplande reis. Is daar dan eindelijk het moment op 8 september 2015 en drie keer knipperen met je ogen en we zitten alweer thuis. Nou, gelukkig is het ook weer niet zo erg maar wat is de tijd hard gegaan zeg. Zoveel landen hebben we al gezien, zoveel al meegemaakt en we proberen zoveel mogelijk te delen. Maar goed, als we straks thuis zijn dan zullen we pas gaan beseffen wat we allemaal gedaan hebben en komen er nog meer herinneringen boven drijven. De dingen over Java kan ik jullie in ieder geval zo goed mogelijk proberen te vertellen.

Java begon voor ons in Jakarta. Met een vlucht van KLM vanaf Kuala Lumpur kwamen we heerlijk relaxed aan en waren we weer even een paar uurtjes ‘thuis’ geweest met alle Nederlands sprekende stewardessen, Nederlandse snacks aan boord, Nederlandse ondertiteling voor de films en ga zo maar door. Bij de bagageband aangekomen schrokken we ons dood. Zoveel mensen allemaal voor die band te dringen en iedereen wilde als eerste zijn/haar koffer hebben. Verschrikkelijk! We zagen het al helemaal gebeuren dat we daar in de rij moesten gaan staan. Gelukkig was ‘onze’ bagageband een stukje verderop waar het niet zo druk was. Daar ook een hoop Nederlandse mensen die voor vakantie naar Indonesië kwamen, heel leuk!

Dat Jakarta een vieze stink stad is, net als Bangkok overigens, dat hadden we al gehoord. Toch wilden we even een kijkje nemen in de stad of het echt zo erg was en of er dan echt niks leuks aan de stad te ontdekken was. Nou, geloof me, alle verhalen zijn waar over Jakarta! Wat een vreselijke stad! Het kostte ons ruim een uur om van het hotel (wat bij het vliegveld in de buurt lag) naar de stad te komen). Zoveel verkeer en zoveel files! Bizar gewoon! En de meter van de taxi maar oplopen natuurlijk. Maar ach!

In de stad hebben we weinig gezien. Wel hebben we bij het Batavia Café wat gegeten en gedronken, dit stamt nog uit de oude tijd dat de stad Batavia heette en het van de Nederlanders was (als ik het goed zeg!). Best een leuk gezicht om dit soort dingen tegen te komen. Maar verder is er weinig leuks aan de stad (vinden wij). Dus we hebben snel een plan getrokken, kaartjes gekocht voor de trein naar de volgende stad en de dag erna was het tijd voor ons eerste treinritje in Indonesië, op Java!

De reis zou ons leiden naar Bandung, een andere grote plaats op Java. Een prachtige treinreis die ons door de mooie landschappen van Indonesië leidde. De mooie terras rijstvelden, heel veel groen, tempels, mensen die keihard aan het werk zijn maar helaas ook veel armoede en sloppenwijken. Mensen die het echt met heel weinig moeten doen en heel veel afval op straat. Na van die rijke landen te hebben gezien was het wel weer even wennen zo, dat straatbeeld. Ik had er best wel een beetje moeite mee om weer om te schakelen. Via een oud klasgenootje hoorde ik dat het niet altijd alleen maar armoede is maar dat het gewoon de manier van leven is. Tsja, wat kan je daar over zeggen?

Maar goed, Bandung had ook niet heel veel speciaals voor ons. Voornamelijk weer heel druk en veel verkeer. We hebben hier niet zoveel gedaan. Wel zijn we naar Kawah Putih geweest geweest vanuit Bandung. Dit is een Krater met een prachtig kratermeer. Turquoise blauw water en een behoorlijke zwavelgeur. Iedereen raadde ons aan om mondkapjes te dragen. Wij dachten, dit is wel grappig. Dus wij er twee gekocht en liepen we er een keer bij zoals iedereen. Gelukkig viel de geur wel mee wat ons betrof. We zijn wel wat gewend door Nieuw Zeeland. Na twee dagen zijn we door gegaan naar Pangandaran. Weer een treinreis door het mooie landschap van Indonesië. Zeker geen straf want het uitzicht is adembenemend mooi, de trein is zeer comfortabel, ze serveren zelfs eten en drinken (tegen betaling) en er is airco in de trein (ook wel prettig). Dan is een treinreis van drie uur ineens niet meer zo lang. Nou zijn we sowieso wel wat gewend aan lange afstanden afleggen dus dat scheelt. Pangandaran is dan weer heel anders, nog niet zo toeristisch. Het staat bekend om de mooie stranden en de relaxte sfeer. Dit leek ons wel wat! We hadden dan ook vijf dagen gepland om te blijven en te relaxen.

Omdat het Kitty haar verjaardag was een die dagen hadden we onszelf een luxe hotel beloofd. Lekker relaxt slapen en dit hadden we wel even nodig na al dat reizen. Maar na aankomst in Pangandaran, en wat rondgelopen te hebben, bleek het al snel niet een plaatsje te zijn waar je zolang doorbrengt. Op het strand waren we net bekende sterren. Iedereen wilde met ons op de foto, iedereen stormde op ons af en ga zo maar door. We wisten niet wat ons overkwam!! Heel gek allemaal. Maar ja, wat wil je? Die mensen hebben nog nooit westerse mensen gezien (of weinig in ieder geval) en meisjes met blonde haren zijn helemaal bijzonder ;) dus dan kom je al een heel eind. We zijn dus bijna een soort van gillend naar binnen gerend!

Maar goed, gelukkig ook leuke dingen die we gedaan hebben in Pangandaran. Kitty werd daar 25!! Alleen hadden we één klein probleempje. Er was geen alcohol te bekennen (wijn oid), geen leuke barretjes of restaurants, geen leuke westerse mensen en al helemaal geen bakkerij waar ik een taartje kon scoren voor der! Dus dat was een dikke tegenvaller. Dus toen zijn we maar aan het bier gegaan en afgeteld tot 12 uur! Op het dakterras van het hotel met een mooi uitzicht van lichtjes en onweer in de verte. Best mooi! De dag zelf hebben we doorgebracht in de Green Canyon en de Green Valley. Een prachtig mooi natuurgebied! We hadden een tour hier naartoe geboekt en we hebben lekker gezwommen in beide natuurgebieden. Nog twee leuke Nederlandse meiden ontmoet en een Australischel meisje. Echt wel genieten hoor! Twee leuke guides (1 per persoon! Ha!) en zo hebben we veel gezien en gehoord van ze. Ook oa over de tsunami enzo. Best heftige verhalen! Na die mooie dag hebben we lekker gegeten in het hotel en nog een ‘borrel’ gedronken (alcoholvrij) en hebben we beloofd het nog een keer goed over te doen!

Na Pangandaran was het tijd voor Yogyakarta! Een heerlijk dorpje wat echt wel aan het ‘ontploffen’ is qua leuke tentjes, barretjes, restaurantjes etc. Veel toeristen en ook weer veel westerse mensen gelukkig. Even weer wat bekende dingen om ons heen. We sliepen hier weer eens in een hostel maar dit leek bijna niet op een hostel. Zo'n leuke plek! Hier weer een leuk Amerikaans/Russisch meisje ontmoet en de Nederlandse meiden uit Pangandaran kwamen we daar weer tegen met het Australische meisje. Ja dat is backpacken dachten we toen! Zo leuk. Een leuke dorm met z'n allen voor een paar nachten.

In Yogyakarta hebben we alle beroemde tempels bezocht. Zowel de Borobodur als de Prambanan. Onwijs mooi weer! De Borobodur hebben we met zonsopgang bekeken, echt te gek! De zonsopgang bekijk je trouwens van een ander stuk waar je de tempel wel ziet liggen. Een magisch momentje op de vroege morgen. Daarna hebben we de tempel bekeken. We waren al gewaarschuwd voor alle hordes studenten die daar heen gaan om hun ‘Engels te verbeteren’. Nou alles wat ze zeggen is wel waar. Alleen hadden wij een andere route genomen dan de gebruikelijke dus we hebben alles redelijk kunnen omzeilen. We hebben de studenten ook zoveel mogelijk genegeerd omdat het gewoon heel vervelend is. Ze willen allemaal met je op de foto en je raakt ze niet meer kwijt. Misschien niet zo aardig maar wel het beste voor jezelf. Wel een grappig moment weer, dat was dat Kitty en ik een grote scholieren probeerde in te halen richting de uitgang. Het waren de wat jongere studenten. We zeiden een aantal keer ‘excuse me’ en probeerden er langs te komen. Maar toen gingen ze allemaal rennen, met ons mee lopen en doen, en het enige wat ik dacht was; of je kan er chagrijnig om worden of je kan er gewoon keihard om lachen. We kozen voor dat laatste!! Geweldig!!! Echt een Kitty en Nienke actie!

Naast de tempels hebben we de stad verkend met de scooter, zijn we naar het waterpaleis gegaan, wat winkeltjes en marktjes af gegaan en we hebben een Jeep tocht gedaan naar de Merapi Vulkaan. Dit was echt een hele gave ervaring. Het was een behoorlijk gehobbel op de achterbank van de Jeep maar zo'n mooi uitzicht overal! De vulkaan is in 2010 voor het laatst uitgebarsten. Er is een herdenkingsdorpje opgericht vlakbij de vulkaan. Hier zijn allerlei foto's tentoongesteld en voorwerpen die de uitbarsting een soort van overleefd hebben (of wat er nog van over is!). Best wel heftig. De hele rivier die er langs liep is weggevaagd en er is een gapend gat overgebleven. De grond er omheen is onwijs vruchtbaar en het vulkanisch zand en grind is zo mooi om te zien. We zijn ook bij een bunker geweest, waar op het moment van de uitbarsting mensen in zaten. Zij hebben het niet overleefd. Wel een beetje gek eigenlijk, want waarvoor zou je dan een bunker hebben? Maar goed, onze gids was heel leuk en had hele goede foto ideeën. Zo hebben we een Panorama foto gemaakt waar we twee keer op staan (ja, denk daar maar eens over na!) en hij had een stok gevonden die we tussen onze benen moesten doen en tegelijkertijd sprongen we waardoor het net leek alsof we op een bezemsteel zaten. We hebben steeds weer in de scheur gelegen van het lachen door die vent! Geweldig!

Maar aan alles komt een einde, zo ook aan het leuke Yogyakarta. De laatste bestemming (dachten we) was Surabaya. Bijna aan het einde van het eiland. Hier heeft mijn opa geleefd in de tweede wereldoorlog. Hier is alleen niets meer van terug te zien natuurlijk. Voor ons was dit plaatsje eigenlijk alleen een tussenstop om naar Bali te vliegen. Echter wijzigde onze plannen toen we in Yogyakarta Anastasia tegenkwamen, een Amerikaans/Russisch meisje. Zij besloot de Bromo én de Ijen te bezoeken en wij vonden haar plan zo goed klinken dat wij toch besloten mee te gaan. In eerste instantie wilden we de vulkanen overslaan maar bij nader inzien hebben we toch ingestemd met haar plan.

Dus in Surabaya spraken we met haar af op het busstation, hier vandaan zouden we naar Probolinggo gaan. Een busrit van twee uur ongeveer. Met de taxi daar aangekomen werden we bedolven onder de locals. Iedereen schreeuwde de bestemmingen naar onze oren en we werden helemaal gek. Gelukkig hadden we Anastasia al vrij snel gevonden en gingen we naar de bus. Een hele gammele bus maar wel mét airco. Meteen de hele achterbank hadden we bedolven onder onze bagage (3 backpacks en 3 gewone rugtassen en nog wat eten). In de bus koop je een kaartje en dat kost geen drol! Voor 6000 rupiah waren we naar Probolinggo gebracht. Voordat je vertrekt komen er wel eerst honderd verkopers de bus in die van alles proberen aan te smeren. Ze zijn zelfs zo irritant dat ze blijven hangen en je aanstaren alsof je de koningin bent. Ze zijn zelfs zo opdringerig dat ze denken dat je na 5 minuten van mening bent veranderd en dat je het alsnog wilt kopen van ze. Maar goed, de busrit verliep prima, de wegen waren redelijk goed en het was prima uit te houden. Wel weer een leuke actie dat door een behoorlijke hobbel in de weg we zowat tegen het plafond van de bus aan zaten. Gevolg; drie Westerse meiden die compleet de slappe lach hadden!!

Eenmaal aangekomen in Probolinggo werden we er midden in de stad langs de weg uitgezet. ‘Toevallig’ voor een soort reisbureautje die allemaal tours verkocht naar zowel de Bromo als de Ijen. Eerst even wat informatie opgevraagd, onze plannen en de prijzen besproken. Na wat overleg en onderhandelen hadden we binnen een halfuur een prijs kunnen afspreken en konden we meteen vertrekken. Eerst nog even flink wat geld gepind en toen begon de rit. Nog ruim twee uur wat we onderweg waren maar wel in een ruime auto met airco. Echter, de airco was niet meer nodig bij aankomst aangezien we zo hoog zaten dat het gewoon koud was!! Onder de 15 graden en wij in onze korte broeken! Meteen maar even warmer aangekleed.

Het hotel was trouwens dramatisch slecht, in de zin van, het was oud, er zat schimmel op de muur en de lucht die er hing was niet te hachelen. Maar ach, één nachtje en dan zouden we weer verder gaan. We besloten er het beste van te maken. Later kregen we wel een andere kamer die geen schimmel had. Maar, echt beddengoed hadden ze niet. Alleen van die vieze oude dekens waar al 100 mensen onder hadden geslapen (zonder gewassen te zijn) en het was lekker klammig. Dus gelukkig hadden we onze slaapzakken nog en hebben we daar maar in geslapen. Het was toch maar voor maximaal vijf uurtjes. Want om 3 uur gingen onze wekkers, werd er op de deur geklopt en moesten we ons klaar maken voor de zonsopgang bij de Bromo en de klim naar de Bromo. Vervolgens om 03:30 in de auto en 10 minuten later begon onze ‘klim’ naar boven. Best een pittig stukje op de vroege morgen zonder enige ‘energie’ die we naar binnen konden werken. We hadden namelijk geen ontbijt nog gekregen. En het was echt behoorlijk stijl. Zo stijl dat ze zelfs paarden en Shetlanders hadden om de luie toeristen naar boven te brengen. En reken maar dat het gebruikt werd. Domme, dikke toeristen die te lui zijn om iets uit te voeren. Zo zielig! En die beestje maar creperen. Maar goed, dat is Azië.

De zonsopgang doet je dan alle ellende weer eventjes vergeten. Wat is het daar prachtig zeg! Als langzaam de duisternis verruild wordt voor het licht, de hemel roze en oranje kleurt en alles langzaam zichtbaar wordt. Met het uitzicht op de Bromo en de andere omliggende vulkanen. In één woord; WAUW!!! Ondanks de kou was het zo de moeite waard! Echt te gek gewoon! Ik kan niet over ophouden hoe blij we zijn dat we het toch gedaan hebben! Weer één van ons lijstje af. Maar met de zonsopgang ben je er nog niet. Met de jeeps gingen we toen naar de Bromo zelf. Hier moet je eerst een stuk lopen naar de vulkaan zelf en daar begint de klim. Weer hetzelfde verhaal met de paarden en de Shetlanders maar goed. Gewoon negeren (misschien egoïstisch maar je kan niet anders) en genieten! Langzaam omhoog en veel foto's maken onderweg. Best pittig nog aangezien het veel los zand en vulkanisch as is. Het laatste stuk is een stijle trap omhoog die je naar het topje leidt. Hier begint het spannend te worden.

De reden dat het zo spannend is komt door het gerommel van de vulkaan. De Bromo is namelijk behoorlijk actief en er komt veel as uit. Alle bezoekers zaten ook onder het as op gezicht en kleding. Het zag dus behoorlijk zwart (zowel van de mensen als van het vulkanisch as). De trap oplopen is dus behoorlijk tegenstrijdig. Je wilt heel graag naar boven om te kijken maar er is een stemmetje in je hoofd die zegt; dit klopt niet, dit gaat niet goed! Dit gaat fout!! Maar met een beetje vertrouwen sleep je jezelf omhoog naar de laatste treden. En dan sta je daar!!! Dan zie je de rook eruit komen, die wordt af en toe heftiger. Het gerommel is zo hard dat je het idee hebt dat die elk moment kan uitbarsten. Het was dus ook een kort bezoekje want na veel en snel foto's gemaakt te hebben (en even genoten te hebben van het uitzicht) zijn we snel weer naar beneden gelopen ‘voor het geval dat’. Wow, echt wel bijna het engste wat ik ooit gedaan heb. Krijg nog steeds kippevel als ik er aan denk! Maar wat een ervaring zeg!!! Die pakken ze ons niet meer af!!!

Na de Bromo gingen we ontbijten, opfrissen en door naar het volgende dorpje om de dag erna de Ijen te beklimmen. We gingen met drie Engelse meiden in een auto terug richting Probolinggo. Hier moesten we van auto wisselen maar uiteindelijk zouden we weer in dezelfde auto terechtkomen. Hier hebben we een stokje voor gestoken aangezien de auto veel te klein was voor zes lange meiden. Na veel zeuren en onderhandelen hadden ze wel door dat we serieus waren en kregen we een grotere auto. Maar nog steeds niet heel groot en comfortabel maar ach, het is en blijft Azië. Onderweg nog gestopt voor lunch en vier uur later pas aangekomen bij het volgende hotel (nou ja.. Hotel???).

We hadden al opgezocht hoe erg het hotel er aan toe zou zijn dus we hadden wat anders geboekt. Dit werd echter niet op prijs gesteld dus we veroorzaakten flinke problemen. De chauffeur dreigde onze tour af te breken, wilde ons nergens meer heen brengen en wilde de politie bellen. Echt weer een bizarre situatie. Uiteindelijk hebben we ons er maar bij neergelegd dat het niet beter zou worden. Hebben we weer in onze slaapzakken geslapen en zijn we vroeg naar bed gegaan. De wekker ging namelijk om 00:30 al!!! Na 4 uur slaap moesten we dus alweer! Maar wel voor het goede doel!

Aangekomen bij de parkeerplaats van de Ijen kregen we een gids die ons meenam naar boven. Die duurde al ruim twee uur. Het eerste stuk was plat tot redelijk stijl, het tweede stuk was heeeeeeel stijl en het laatste stuk was vlak/plat. Nou het eerste deel had ik al moeite mee en toen moest het ergste stuk nog komen. Wauw, in tijden hebben we niet zo'n goede workout gehad. En dat midden in de nacht!!! Ik dacht alleen maar; iedereen in Nederland is gewoon nog wakker en gaat straks slapen en ik ben een vulkaan aan het beklimmen in het midden van de nacht. Maar wat is het gaaf zeg! Ondanks de moeilijkheidsgraad.

Op een gegeven moment hadden we een rustmoment en kregen we gasmaskers. Die hadden we nodig bij de krater. Er schijnt een bepaalde lucht vrij te komen die schadelijk kan zijn waardoor je je bewustzijn verliest. Zou toch zonde zijn op zo'n mooie plek. Na een flinke klim waren we boven en moesten we weer naar beneden! Alleen één dingetje; dit was geen normaal pad met traptreden en relingen om je aan vast te houden. Overal losse stenen en keien. Best wel pittig dus en zeker omdat er ook mannetjes langskwamen met hele zware manden met verharde stukken lava erin. Soms wegen die mandjes wel 150 kilo (nou ja, de inhoud dan!). Bizar gewoon. Mannetjes op slippers en in slechte conditie. Best wel sneu eigenlijk. En dat doen ze zo'n 10 keer op een dag. Gekkenwerk!

Eenmaal beneden aangekomen zie je waar je voor komt; het blauwe lava en de blauwe rook. Zelf mag je er niet dichtbij komen maar de gidsen die nemen de foto's voor je als je wilt. Echt veel zie je er niet van maar toch hangt er een bijzondere sfeer! Ook foto's maken is lastig omdat het zo donker is nog. Maar wel weer een gave ervaring! Nadat iedereen foto's had gemaakt zijn we weer omhoog gegaan (weer een behoorlijke klim maar makkelijker dan naar beneden gek genoeg). Daar aangekomen nog een stuk omhoog en rondom de krater gelopen voor mooi uitzicht voor de zonsopgang. Hierop gewacht en uiteindelijk een heel mooi gezicht op het turquoise blauwe kratermeer en de andere bergen en vulkanen er omheen. Te gek weer! Wel ijskoud maar wel zeker de moeite waard!!

Daarna was het tijd om terug te gaan en de oversteek naar Bali te maken. De chauffeur zou ons naar de ferry brengen en dan zou ons Java avontuur er alweer op zitten. Echter hadden we nog/weer een akkefietje met de chauffeur. We hadden alle zes een tour geboekt waar alles bij in zou zitten. Echter moesten we apart weer betalen voor de huur van de gasmaskers. De gids zou ons helpen dit geld terug te krijgen van de chauffeur. Maar hier werd die zo boos om dat die wegliep en dreigde ons niet naar de ferry te brengen. Het was een waardeloze man die niks van hospitality snapte. Heel vervelend maar goed. Uiteindelijk hadden we geen keus en hebben we het geaccepteerd dat we het geld niet terug zouden krijgen. Helaas pindakaas, risico van het leven! We hebben zo hard gespaard voor deze reis, die paar euro extra kan er dan ook wel bij.

Maar goed, een leuke afsluiting was het niet. Eenmaal bij de ferry aangekomen waren we allemaal kapot en blij dat we van die vent af waren. Lekker op naar Bali en het was tijd voor onze ‘vakantie’ en afsluiting van de reis. Best raar om naar de laatste bestemming te gaan (nou ja bijna laatste dan). Maar hier zouden we wel afsluiten!).

Aan alles komt een einde. Inmiddels zitten we op Lombok, vandaan aangekomen. De laatste 3,5 week gaan in. 5 dagen Lombok staan op de planning, gevolgd door 5 dagen Gili Islands en dan terug naar Bali voor nog een aantal dagen (de laatste dingen doen en bekijken) en we sluiten af op het mooie Nusa Lembongan! Schijnt nog mooier te zijn dan de Gili Islands! We zijn benieuwd!! 1 mei vliegen we naar Singapore voor nog 1,5 dag en dan 3 mei naar Bangkok terug. Hier sluiten we goed af in een luxe hotel en gaan we nog even souvenirs shoppen en dan komen we jullie kant weer op lieve lezers! Heel gek, zeker dat het nu ineens zo hard gaat! Maar het hoort erbij! Voor nu houd ik het even voor gezien en lezen jullie ons volgende blog snel weer (beloofd).

Heel veel liefs,

Kitty en Nienke