Kadeng, kadeng

Hey you! Daar zijn we weer. Ik begin met deze opening omdat we dit vaak naar ons hoofd 'geslingerd' krijgen. Het klinkt helemaal niet aardig en gastvrij, en zo komt het ook elke keer op mij over. Het schijnt goed bedoeld te zijn in deze culturen maar ik moet er nog erg aan wennen..

Maar goed, het is tijd voor een nieuw blog, week drie Vietnam en week twee op de motor. We zijn gebleven in Hue, de stad van de vele scooters (wat trouwens meerder steden hier zijn) maar het was wel weer even wennen na een tijdje 'rust' in alle kleine dorpjes. We besloten om op één motor alle bezienswaardigheden te gaan bezoeken. Dit omdat het gewoon makkelijker is, sneller en een van ons kon de navigatie in de gaten houden. We hebben daar een hele handige app voor namelijk voor op onze telefoon. Misschien heb ik daar al wel eens wat over verteld! Werkt dus ook offline (zonder internet) en heeft ons overal naartoe geleid. Er zijn heel veel tombes in de buurt van Hue. Allemaal keizersgraven die onwijs groot zijn en vaak een heel park er omheen hebben. We besloten ze allemaal af te gaan. Dit leidde ons weer door de kleinste naastgelegen dorpjes en de mooiste natuur. Onderweg veel grote buddha's gezien in de bergen en een aantal tempels. Was weer genieten! De tombes zijn heel oud en vervallen. Overal dien je een entree te betalen maar soms vraag je je af waar dat heen gaat. Waarschijnlijk niet naar de renovatie van de tombes. Zonde! Want het is echt wel heel mooi! Maar ja, Vietnam is een corrupt land dus waarschijnlijk weten we wel waar het geld wel heen gaat. Jammer! Ook hebben we het paleis bezocht. Dit ligt aan de Forbidden City. Dit is een stad in een stad die vroeger verborgen lag. Heel bijzonder om te zien. Je kan hier echt verdwalen trouwens!

Helaas kwamen we er al achter dat je overal parkeergeld moet betalen voor je motor. Het is niet veel, maar het gaat om het principe. Zo ook bij het paleis. We bleven maar rondjes om jet paleis en de Forbidden City heen rijden maar nergens konden we de motor kwijt. Of we moesten weer een heel eind lopen. We werden ook overal heen gestuurd door al die bewakingsmannetjes. Heel vervelend! Op een gegeven moment hebben we de motor gewoon langs de kant van de weg gezet, op de stoep, en hebben we het laatste stuk gelopen. Zo'n dag (met alle bezienswaardigheden) was één van de duurste uitgaven die we tot nu toe gehad hebben. Niet dat het veel is, maar wel voor de Aziatische begrippen. We waren €30 kwijt om alles te zien. Maar ach, dan heb je ook wel wat he! 's avonds zijn we nog even naar een winkelcentrum geweest (we hadden wat toiletspullen nodig) en daar hebben we heel fout een lekkere hamburger gegeten bij de KFC! Daarna lekker terug naar het hotel en spullen ingepakt voor de dag erna.

De dag erna zijn we naar Hoi An gegaan. Hier zaten alle Nederlandse gasten weer bij elkaar (Lucas, Mark en Jurgen). Ook Amanda, Bishop en Mell zouden hier naartoe komen). Een leuke avond hadden wij in het vooruitzicht. De rit ging als een trein en de kilometers schoten onder ons door. We reden trouwens de Top Gear Route. Ik moet dan altijd denken aan het liedje van Guus Meeuwis;

Kadeng kadeng, kadeng kadeng, kadeng kadeng, kadeng kadeng, kadeng kadeng, kadeng kadeng, whoehoeeee! Kilometers spoor (asfalt) schieten onder ons door, want wij zijn weg van jou, we zijn op weg naar jou. Dan hebben we het wel over Vietnam hoor, niet over de jongens ;) maar goed, terug naar het verhaal. De Top Gear route leidde ons door de bergen en dit was een genot om te doen. Uitzicht op zee, bijna de hele rit. Prachtig! Een mooie route en een aanrader voor iedereen!

Eenmaal aangekomen in Hoi An wilden we, na het inchecken, kleding laten maken. Hoi An biedt zoveel taylors (kleermakers) dus dat leek ons wel wat. Zeker omdat onze kleding een beetje begint te vervelen, wat te krap is soms (door het wassen) en we gewoon gebruik wilde maken van deze gelegenheid. Bij de receptie vroegen we om een goede taylor en we werden naar een bekende van ze geleid. De goedkoopste in de stad zeiden ze. We gingen zitten en kregen allerlei boeken met plaatjes erin om iets leuks uit te zoeken. Zo besluiteloos als we zijn (heel erg!) duurde het een tijd voordat we bedacht had wat we wilden hebben en toen moesten we nog de kleuren kiezen! Een hele lastige opgave voor besluiteloze mensen. Ook de keuze voor het soort stof kwam nog voorbij en toen we alles besloten hadden ging ze onze maten opnemen. Een fout die we maakten was door niet van te voren te vragen naar de prijzen. Ze noemde de prijs en wij dachten dat dit in dong was (200 zei ze). Helaas bleek het $200 te zijn!! We kwamen een beetje bedrogen uit en besloten het niet te doen. Toen de vroeg wat we dan wilden betalen durfde we het bijna niet te zeggen. In Nederland betaal je daar misschien maar €20 voor. Dus dat hebben we maar niet gezegd. Het was een leuk idee maar helaas.

Daarna zijn we ons verdriet weg gaan eten samen met de jongens. Weer even bijkletsen en daarna nog even een dutje gedaan (ja reizen is echt heel vermoeiend! Zeker op de motor!). Rond de klok van 8 uur spraken we af met heel de groep om te gaan eten en te stappen 's avonds. Een leuke dag was het met z'n allen! Hoi An is trouwens een van de schattigste stadjes die ik gezien heb. Alle lantaarntjes, de leuke Chinese brug, overal lampjes 's avonds. Heel erg leuk! Helaas hadden we geen tijd om langer te blijven en moeten we de dag erna door.

We gingen daarna met Mark en Jurgen touren. Omdat we naar Dalat wilden, maar dit te ver was in één keer, zijn we gaan rijden totdat het donker werd. Ik was zo slim geweest om wel even wat plaatsjes uit te zoeken onderweg (en hostels) voor het geval dat. Dit bleek maar goed ook! We strandden in een heel klein dorpje, waar geen restaurants waren om te eten, geen winkels niks. We zouden slapen in een resort maar dit bleek duurder te zijn dan we hoopten. We konden ook niks van de prijs af krijgen dus werd het een klein hotel. De eigenaar sprak geen Engels dus het was erg lastig communiceren. Maar het is gelukt! We hebben trouwens alsnog in het resort gegeten omdat we een fatsoenlijke maaltijd wilden hebben naar een lange rit op de motor en iedereen had behoorlijke trek! De ochtend erna was er geen ontbijt dus Kitty en ik zijn op zoek gegaan naar iets wat zou voldoen aan een soort van ontbijt. Het werden twee halve stokbroodjes (kaal) en een appel. Niet heel bijzonder maar het was tenminste iets. We zouden in de eerste grote stad onderweg stoppen om te eten enzo. Helaas ging dit anders.

Hier begonnen de problemen met de motor van Kitty. Allereerst lag haar ketting eraf. Gek genoeg gebeurde dit vlak voor een garage en was het snel gemaakt. Voor nog geen euro was het gemaakt en konden we weer door. Helaas was er geen restaurant te bekennen. Tenminste, overal hangen borden met eten erop. Maar als je ze vraagt of je kan komen eten kan het opeens niet meer of ze snappen er niks van. Heel jammer. Dus maar weer verder. We begonnen op een gegeven moment aan een stuk door de bergen. Daar was een soort van restaurantje voor vrachtwagenchauffeurs. Hier hebben we maar wat besteld en enigszins lekker gegeten. Helaas gebeurde hier weer iets. We hadden de motors ergens staan waar een mevrouw het niet mee eens was.. Dus liet ze onze banden maar leeglopen! Belachelijk! Rare mensen op de wereld maar goed. We moesten weer betalen om ze op te pompen.. Doordat de rit niet opschoot kwamen we in het donker in de bergen te zitten. Ook hier gebeurden weer wat (niks ernstigs hoor!). Een van die jongens moest plassen dus is vooruit gereden. Wij reden hem voorbij maar dit zag hij niet. We kwamen hem elke keer maar niet tegen en zijn gestopt. Hij kwam maar niet en kwam maar niet. Op een gegeven moment is die andere jongen hem gaan zoeken. Waren we ze allebei kwijt! De een stond boven op de berg, de ander halverwege! Gelukkig hebben we elkaar weer gevonden en konden we door. We hebben 's avonds gegeten bij een wegrestaurant. Heerlijke maaltijd! Hier stoppen veel bussen met mensen die onderweg zijn. We waren net een kermisattractie! Ze keken hun ogen uit naar ons. Maar goed. We wilden eerst naar Jungle Beach maar omdat dat van de snelweg af lag (soort A1) hebben we toch besloten om door te rijden naar Nha Trang. En dat was maar goed ook! Deze mooie stad ligt aan het strand met een geweldig verlichte stip. Overal hoge gebouwen en een mooi strand. We hebben in een koffietentje even wat gedronken en een hotel gezocht. Weer een luxe hotel voor een prikkie! Precies wat we nodig hadden na zo'n lange rit (ruim 300km in 12 uur tijd ). Omdat we nog wel wat wilden doen zijn we een beetje gaan rondlopen richting het strand. We kwamen hier op een heel erg leuk strandfeestje terecht met leuke muziek! We hadden de mazzel dat we gratis naar binnen mochten (ipv 150.000 dong wat ook echt niks is maar goed we blijven Hollanders ;)!)

Na deze geweldige avond lekker geslapen in ons luxe hotel en de dag erna doorgereden naar Dalat (eindelijk!). Helaas was de weg er naartoe wat minder leuk. We moesten een aardig stuk door de bergen en Kitty der motor trok dat niet. Hij had al wel vaker kuren en nu werd hem dat fataal. Na een korte pauze wilden we verder rijden maar de motor van Kitty startte niet.. Stonden we dan in de middle of nowhere! In de bergen waar amper verkeer langskwam. De twee dorpjes ervoor hadden wel mechanic maar was de ver lopen.. We hebben verschillende opties bedacht. Van terug lopen naar het vorige dorp tot aan de motor achterlaten en op 1 motor verder. Geen van de opties leek verstandig. We probeerden mensen aan te houden om om hulp te vragen maar ook dat werkte in eerste instantie niet.. Ik stond al met m'n ziel onder m'n arm te wachten op een wonder toen Kitty ineens voor een scooter sprong (niet letterlijk!) en om hulp vroeg. De beste man kwam ons gewoon helpen!!! Hij had al snel de oorzaak gevonden maar oplossen leek lastig. We stonden voor een huis op een berg en hij gebaarde dat we daarheen moesten komen. Kitty is meegegaan en ik wachtte beneden. Ik weet het, niet verstandig maar we hadden weinig andere keuze. De berg was behoorlijk stijl om al onze spullen mee te nemen en anders zou het misschien gestolen worden. Na een kwartier kwam Kitty mij halen dat het wel even ging duren. Ik heb de belangrijkste dingen meegenomen en de rest laten liggen (in de hoop dat iedereen er vanaf zou blijven). Gelukkig konden de mannen (er was er 1 bijgekomen) het verhelpen en konden we weer verder. We vonden dat ze wel een beloning verdiend hadden maar ze wilden geen geld aannemen helaas.. Maar goed. We konden weer verder en we hadden weer een obstakel overwonnen! We zijn daarna in één keer doorgereden naar Dalat.

Hier hebben we een lekker hotelletje geboekt. Het was koud aangezien het behoorlijk hoog ligt in vergelijking met bijvoorbeeld Saigon. Tussen de bergen ook nog. Maar het was wel weer prachtig. De dag erna hebben we Kitty der motor naar een mechanic gebracht en zijn we op 1 motor de bezienswaardigheden gaan bekijken. Allereerst de Elephant Waterfalls. Echt fantastisch mooi! Wel heel glibberig en moeilijk te beklimmen. Maar het is ons gelukt! Daarna hebben we geluncht bij een lokaal restaurantje. Springrolls met rijst en groenten! Heerlijk! We hadden weer energie om verder te gaan. We hebben nog een tempel bezocht met een buddhatuin daarna en toen zijn we door gegaan. Helaas kregen we een flinke regenbui op ons kop maar we waren voorbereid en hadden jassen mee! Onderweg terug naar Dalat kwamen we een koffieplantage tegen, waar Dalat om bekend staat. Hier hebben we genoten van een heerlijk, zelf uitgezocht, bakje koffie! Met een fantastisch uitzicht waar je mond van openvalt! We hebben hier heerlijk zitten genieten. Daarna zijn we nog doorgereden naar de Datalan watervallen maar deze waren helaas al gesloten. We besloten de volgende morgen hier nog even heen te gaan voor ons vertrek naar Phan Thiet. Die avond hebben we in het hostel gegeten met Mark en Jurgen, waar het eten trouwens verrukkelijk was! En de avond hebben we afgesloten met Mark in een café onder het genot van een drankje! Heerlijk!

De dag erna zijn we vertrokken naar Mui Né, nadat we nog de Datalan watervallen hebben bezocht. Dit bleek maar een klein gedeelte te zijn van het gehele park (dit kon alleen wanneer je een canyoning tour had geboekt en dit hadden wij niet) dus we waren eerder klaar dan verwacht. De tocht naar Mui Né viel behoorlijk tegen. Heel stuk weer door de bergen, veel stukken met slecht wegdek (lees; kiezels die steeds groter werden) dus het schoot niet op. Eenmaal weer op de QL1 (soort A1) ging het wel weer. Maar hierdoor duurde het wel weer even voordat we er waren. Ook Kitty der motor had weer problemen (ketting eraf! Ja het is geen goede motor geweest) dus dit moesten we ook nog fixen. Gelukkig was dit 9km voor het hotel en waren we weer in de buurt van een mechanic. Weliswaar een mechanic die alles zittend deed (z'n voet zat in het gips) maar het werkte prima. Wel een wat duurde geintje dan voorgaande keren. Behoorlijk wat onderdelen moesten vervangen worden maar we konden weer verder. Het hotel was ook deze keer weer een oneindige zoektocht. Na 100 keer vragen vonden we het in een ellenlange steeg maar het was de moeite waard! We werden geüpgrade naar een deluxe kamer met een zwembad voor onze kamer! Heerlijk en echt iets wat we nodig hadden. We hebben die avond lekker gegeten in het hostel/hotel en daarna nog even een dansje gewaagd met Lucas op een strandfeestje. Een mooie afsluiter van de dag!

Met deze tweede week op de motor komt het einde van Vietnam al in zicht. Het is bizar om te zien hoe snel alles gaat. Een week is hier niks, laat staan een dag. Voor je het weet is het voorbij! Daarom vliegen we ook overal doorheen voor ons gevoel. Dit is aan de ene kant heel leuk, omdat je zoveel ziet. Aan de andere kant is het beangstigend aangezien we al bijna op 2 maanden reizen zitten en de kerst al bijna voor de deur staat. Maar goed, ik zal niet te hard van stapel lopen hoor ;) voor jullie zal de tijd ook vast en zeker vliegen maar misschien op een andere manier. Afijn! Op deze manier 'slepen' we jullie er wel doorheen hoor! Tot snel weer lieve lezers.

Veel liefs,
Kitty en Nienke